sourCEntral - mobile manpages

pdf

TERMINFO

NAZWA

terminfo − baza właściwości terminala

SKŁADNIA

/usr/share/terminfo/*/*

OPIS

Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

Terminfo jes bazą danych, opisującą terminale, używaną przez programy obsługujące ekran, takie jak nvi(1), rogue(1) i biblioteki takie, jak curses(3X). Terminfo opisuje terminale przez podawanie zestawu ich właściwości, opisując jak wykonywać operacje ekranowe oraz podając wymagania wypełniania i sekwencje inicjalizacji.

Wpisy w terminfo składają się z sekwencji pól, rozdzielonych przecinkami (osadzane przecinki można cytować lewymi ukośnikami, lub zapisywać jako \072). Białe spacje po separatorze ‘,’ są ignorowane. Pierwszy wpis każdego terminala podaje nazwy, pod którymi znany jest terminal, rozdzielone znakami ‘|’. Pierwsza podana nazwa jest najpopularniejszym skrótem terminala, a ostatnia nazwa jest długą nazwą, w pełni identyfikującą terminal. Wszystkie nazwy są synonimiczne. Wszystkie nazwy poza ostatnią powinny być pisane małymi literami i nie zawierać spacji; ostatnia nazwa może je zawierać dla czytelności.

Nazwy terminali (poza ostatnim, gadatliwym wpisem) powinny być wybierane wg. następujących konwencji: Sprzęt, który składa się na terminal, powinien tworzyć korzeń nazwy, stąd ‘‘hp2621’’. Nazwa ta nie powinna zawierać myślników. Tryby,w których sprzęt może się znajdować powinny być wskazywane przez dodanie myślnika i przyrostka trybu. Tak więc vt100 w 132 kolumnowym trybie to vt100-w. Następujące przyrostki powinny być używane tam gdzie to możliwe:

img

Dla dalszych informacji o konwencjach nazywania, poczytaj stronę term(7).

Właściwości
Poniżej znajduje się kompletna liczba właściwości załączanych w bloku opisu terminfo i dostępnych dla kodu, korzystającego z terminfo. W każdej linii tabeli

Zmienna jest nazwą, poprzez którą programista (na poziomie terminfo) dostaje się do właściwości.

Nazwawłaściwości jest krótką nazwą, używaną w tekście bazy danych, a korzysta z niej osoba aktualizująca bazę. Jeśli to możliwe, nazwywłaściwości są wybierane w standardzie (przynajmniej zbliżonym do) ANSI X3.64-1979 (który jest obecnie wypierany przez ECMA-48, używającego jednak podobnych nazw). Semantyka powinna też odpowiadać specyfikacji.

Kod termcap jest starą nazwą właściwości termcap (niektóre własciwości są nowe i mają nazwy nie pochodzące z termcap).

Nazwy właściwości nie mają sztywnego limitu długości, lecz przyjęto nieformalny limit 5 znakowy, który zachowuje je w zwartej postaci i umożliwia tabulacjom w pliku Caps ładne zawijanie.

Na koniec, pole opisu próbuje przenieść semantykę właściwości. W polu opisu możesz znaleźć pewne kody:

(P)

określa, że można podać wypełnianie (padding)

#[1-9]

w polu opisu określa, że łańcuch jest przekazywany przez tparm z określonymi parametrami (#i). (patrz lib_tparm.c z pakietu ncurses--przyp. tłum.)

(P*)

określa, że wypełnianie może różnić się w zależności do liczby objętych nim linii.

(#i)

określa ity parametr.

Oto właściwości logiczne:

img

A oto właściwości numeryczne:

img

W strukturze term SVr4.0 istnieją też następujące właściwości numeryczne, lecz nie są one jeszcze udokumentowane w podręczniku. Pochodzą one z SVr4-tego wsparcia dla drukarki.

img

A oto właściwości napisowe:

img

Następujące właściwości łańcuchowe istnieją w strukturze term SVr4.0, lecz początkowo nie były opisane w podręczniku man.

img

Standard XSI curses dodał te oto. Pochodzą one z niektórych po-4.1 wersji curses z Systemu V, np. Solaris 2.5 i IRIX 6.x. Nazwy termcapu ncurses zostały dla nich wynalezione; według standardu XSI nie mają one nazw termcap. Jeśli twoje skompilowane wpisy terminfo ich używają, mogą one nie być binarnie kompatybilne z wpisami System V po SVr4.1; Strzeż się!

img

Przykładowy wpis
Następujący opis, przeznaczony dla terminala ANSI jest reprezentatywną próbką opisu wyglądu nowoczesnych terminali.

ansi|ansi/pc-term compatible with color,
        mc5i,
        colors#8, ncv#3, pairs#64,
        cub=\E[%p1%dD, cud=\E[%p1%dB, cuf=\E[%p1%dC,
        cuu=\E[%p1%dA, dch=\E[%p1%dP, dl=\E[%p1%dM,
        ech=\E[%p1%dX, el1=\E[1K, hpa=\E[%p1%dG, ht=\E[I,
        ich=\E[%p1%d@, il=\E[%p1%dL, indn=\E[%p1%dS, .indn=\E[%p1%dT,
        kbs=^H, kcbt=\E[Z, kcub1=\E[D, kcud1=\E[B,
        kcuf1=\E[C, kcuu1=\E[A, kf1=\E[M, kf10=\E[V,
        kf11=\E[W, kf12=\E[X, kf2=\E[N, kf3=\E[O, kf4=\E[P,
        kf5=\E[Q, kf6=\E[R, kf7=\E[S, kf8=\E[T, kf9=\E[U,
        kich1=\E[L, mc4=\E[4i, mc5=\E[5i, nel=\r\E[S,
        op=\E[37;40m, rep=%p1%c\E[%p2%{1}%-%db,
        rin=\E[%p1%dT, s0ds=\E(B, s1ds=\E)B, s2ds=\E*B,
        s3ds=\E+B, setab=\E[4%p1%dm, setaf=\E[3%p1%dm,
        setb=\E[4%?%p1%{1}%=%t4%e%p1%{3}%=%t6%e%p1%{4}%=%t1%e%p1%{6}%=%t3%e%p1%d%;m,
        setf=\E[3%?%p1%{1}%=%t4%e%p1%{3}%=%t6%e%p1%{4}%=%t1%e%p1%{6}%=%t3%e%p1%d%;m,
        sgr=\E[0;10%?%p1%t;7%;%?%p2%t;4%;%?%p3%t;7%;%?%p4%t;5%;%?%p6%t;1%;%?%p7%t;8%;%?%p8%t;11%;%?%p9%t;12%;m,
        sgr0=\E[0;10m, tbc=\E[2g, u6=\E[%d;%dR, u7=\E[6n,
        u8=\E[?%[;0123456789]c, u9=\E[c, vpa=\E[%p1%dd,

Wpisy mogą się ciągnąć na wiele linii dzięki poprzedzaniu kolejnych linii białymi spacjami (poza pierwszą linią). Komentarze można załączać w poszczególnych liniach przy użyciu ‘‘#’’. Właściwości w terminfo występują jako trzy typy: Właściwości logiczne, okreslające czy terminal ma jakąś właściwość; właściwości numeryczne, określające rozmiar terminala, opóźnień; właściwości łańcuchowe, określające sekwencje używane do dokonywania określonych operacji terminalowych.

Typy właściwości
Wszystkie właściwości mają nazwy. Na przykład fakt, że terminale ANSI mają automatyczne marginesy (tj. automatyczny return i lf po osiągnięciu końca linii) jest określany właściwością am. Z tej przyczyny opis ansi zawiera am. Właściwości numeryczne mają doklejony znak ‘#’ i wartość dodatnią. Tak więc cols, określające liczbę kolumn terminala, w przypadku ansi ma ‘80’. Wartości właściwości numerycznych można podawać dziesiętnie, ósemkowo lub szesnastkowo, uzywając konwencji z języka C (np. 255, 0377, 0xff i 0xFF).

Właściwości napisowe, takie jak el (sekwencja czyszczenia do końca linii) są podawane w kodzie dwuznakowym--najpierw jest ‘=’, potem łańcuch, kończącyc się znakiem ‘,’.

Dla łatwego kodowania znaków udostępnione są we właściwościach o wartościach łańcuchowych sekwencje specjalne. \E i \e odnoszą się do znaku ESCAPE , ^x odnosi się do control-x, a sekwencje \n \l \r \t \b \f \s odpowiadają nowej linii, line-feed, powrotowi karetki, tabulacji, kasownikowi (backspace), form-feed, i spacji. Inne sekwencje specjalne to m.in. \^ dla ^, \\ dla \, \, dla przecinka, \: dla :, i \0 for zera (null). (\0 daje \200, co nie kończy łańcucha, lecz zachowuje się jak znak null na większości terminali o ile podane jest CS7. Zobacz stty(1).) Znaki mogą być też podawane jako trzy cyfry ósemkowe po \.

We właściwości łańcuchowej może występować opóźnienie, wyrażone w milisekundach. Jest ono ujmowane w nawiasy $<..>, np. el=\EK$<5>. Znaki wypełnienia, zapewniające opóźnienie produkuje tputs. Opóźnienie musi być liczbą o maksymalnie jednym miejscu precyzji dziesiętnej; może zawierać przyrostki ‘*’, ‘/’ lub obydwa. ‘*’ znaczy, że wymagane wypełnienie jest proporcjonalne do liczby linii, których dotyczy operacja, a podany rozmiar wymagany jest na każdą "dotkniętą jednostkę". (w przypadku wstawiania znaku, współczynnik jest wciąż liczbą dotkniętych linii.) Zazwyczaj wypełnianie jest zalecane jeśli urządzenie ma właściwość xon; jest ono [wtedy] używane do obliczania kosztów, lecz nie wywołuje opóźnień. Znak ‘/’ wskazuje, że wypełnianie jest obowiązkowe i wymusza opóźnienie danej liczby milisekund, nawet na urządzeniach, w których obecne jest xon, określające sterowanie przepływu.

[Wypełnianie jest używane na starych, wolnych terminalach bez sterowania przepływem. Istnieje dlatego, że gdy nie ma sterowania, bufory wejściowe urządzenia mogą się przepełnić i pewne znaki mogą się zgubić. Wypełnienie takiego niepewnego okresu nieznaczącymi znakami wypełnienia zapewnia, że istotne informacje nie zostaną utracone--utracone zostaną jedynie ignorowane znaki wypełnienia. (przyp. tłum.)]

Czasem pewne właściwości muszą być wykomentowane. Aby to zrobić, wystarczy przed nazwą umieścić kropkę. Na przykład zrobiono tak w drugim ind z powyższego przykładu.

Pobieranie skompilowanych opisów
Jeśli ustawiona jest zmienna środowiskowa TERMINFO, to jest ona używana jako ścieżka do katalogu, zawierającego skompilowany opis tego, nad czym pracujesz. Przeszukiwany jest tylko ten katalog.

W przeciwnym przypadku, wersja ncurses czytnika terminfo będzie szukać skompilowanego opisu w katalogu $HOME/.terminfo. Jeśli nic tam nie będzie, dalsze poszukiwania polecą według zmiennej środowiskowej TERMINFO_DIRS (zawierającej rozdzieloną dwukropkami listę katalogów) (pusty wpis jest rozumiany jako komenda szukania /usr/share/terminfo). Jeśli i tu nic nie zostanie znalezione, pobieranie kończy się niepowodzeniem.

Jeśli nie ustawiono ani TERMINFO, ani TERMINFO_DIRS, szukanie odbędzie się w systemowym katalogu terminfo, /usr/share/terminfo.

(Pod curses z Systemu V nie są obsługiwane pliki $HOME/.terminfo ani zmienna TERMINFO_DIRS.)

Przygotowywanie opisów
Wyjaśnimy teraz jak przygotowywać opisy terminali. Najefektywniejszym sposobem jest wykorzystanie podobnego terminala z terminfo i budowanie opisu stopniowo, wykorzystując częściowe opisy z użyciem vi lub innego zorientowanego ekranowo programu, sprawdzając je w ten sposób. Miej świadomość, że nietypowy terminal może wykazywać ubytki w stosunku do opisującego go pliku terminfo lub, że kod testującego programu jest nieprawidłowy.

Aby ustawić prawidłowo wypełnianie (padding) dla wstawiania linii (jeśli producent terminala tego nie udokumentował), można wykonać test: edytuj duży plik przy 9600 bodów, następnie skasuj ok. 16 linii ze środka ekranu, potem naciśnij kilka razy szybko ‘u’. Jeśli terminal się zaśmieci, wymagane jest większe wypełnianie. Podobny test można zrobić do wstawiania znaku.

Podstawowe właściwości
Liczba kolumn terminala jest określana właściwością numeryczną cols. Jeśli terminal jest CRT , to liczba linii ekranu jest podawana we właściwości lines. Jeśli terminal zawija linie po dojściu do prawego marignesu, to powinien posiadać właściwość am. Jeśli terminal może czyścić swój ekran, pozostawiając kursor w pozycji domowej, to powinno to być określone przez właściwość łańcuchową clear. Jeśli terminal wykonuje nadstukiwanie (a nie czyści pozycji nadstukiwanej), to powinien posiadać właściwość os. Jeśli terminal jest terminalem drukującym, bez jednostki soft copy, to powinien mieć zarówno hc jak i os. (os dotyczy terminali z zakresem przechowywania, jak w serii TEKTRONIX 4010 ale także czy w terminalach hardcopy i APL.) Jeśli istnieje kod, przenoszący kursor do lewego krańca bieżącego wiersza, to powinien być on podany jako cr. (Zwykle jest to powrót karetki, control M.) Jeśli istnieje kod dzwonka (bell, beep, itp.), to powinien być on podany jako bel.

Jeśli istnieje kod, przesuwający kursor o jedną pozycję w lewo (jak backspace), to właściwość ta powinna być podana jako cub1. Podobnie, kod przesuwający w prawo, górę i dół powinien być podany jako cuf1, cuu1, i cud1. Te lokalne ruchy kursora nie powinny zmieniać tekstu, który mijają, np. normalnie nie używa się ‘cuf1= ’, gdyż spacja skasowała by znak.

Ważnym spostrzeżeniem w tym momencie jest fakt, że lokalne ruchy kursora, zakodowane w terminfo nie są zdefiniowane w lewych i górnych krańcach terminala CRT . Programy nie powinny więc używać backspace na lewym krańcu, chyba że podane jest bw. Podobnie, nie powinny próbować iść w górę z pierwszej linii. Aby przewinąć tekst do góry, program powinien przejść do dolnego, lewego narożnika ekranu i wysłać łańcuch ind (index).

Aby przewinąć tekst w dół, program idzie do lewego górnego narożnika i wysyła łańcuch ri (reverse index). Łańcuchy ind i ri nie są zdefiniowane w przypadku przebywania w nieodpowiednich miejscach ekranu.

Wersjami parametryzowanymi sekwencji przewijających są indn i rin, które mają taką samą semantykę jak ind i ri, lecz dodatkowo pobierają parametr i przewijają tyle właśnie linii. Są one również niezdefiniowane w nieodpowiednich obszarach ekranu.

Właściwość am mówi czy kursor trzyma się prawego krańca ekranu po wysłaniu tekstu, lecz niekoniecznie tyczy się cuf1 z ostatniej kolumny. Jedyny ruch lokalny, który jest zdefiniowany z lewego krańca przy podaniu bw to cub1, który przejdzie do prawego krańca poprzedniego wiersza. Jeśli bw nie jest podane, efekt jest niezdefiniowany. Jest to przydatne np. do rysowania ramki wokół krańców ekranu. Jeśli terminal ma przełączaną właściwość automatycznych marginesów, to plik terminfo zwykle przyjmuje, że jest ona włączona, tj. am. Jeśli terminal ma polecenie, które przechodzi do pierwszej kolumny następnej linii, to komenda ta może być podana jako nel (nowa linia). Nie ma znaczenia czy polecenie to czyści resztę bieżącej linii, więc jeśli terminal nie posiada cr i lf to może wciąż uda się złożyć z czegoś działający nel.

Właściwości te wystarczają do opisania terminala hard-copy i “glass-tty”. W konsekwencji, model teletype 33 jest opisany jako

     33|tty33|tty|model 33 teletype,
     bel=^G, cols#72, cr=^M, cud1=^J, hc, ind=^J, os,

a Lear Siegler ADM−3 jako

     adm3|3|lsi adm3,
     am, bel=^G, clear=^Z, cols#80, cr=^M, cub1=^H, cud1=^J,
     ind=^J, lines#24,

Łańcuchy parametryzowane
Adresowanie kursora i inne łańcychy wymagające parametrów terminala są opisaywane przez właściwość parametryzowanego łańcucha, w której występują sekwencje specjalne typu printf(3S), jak %x. Na przykład aby adresować kursor, podana jest właściwość cup, używająca dwóch parametrów: wiersza i kolumny adresowania. (wiersze i kolumny sa numerowane od zera i odnoszą się do fizycznego ekranu, widzianego przez użytkownika, a nie do niewidzialnego obszaru pamięci.) Jeśli terminal posiada związane z pamięcią adresowanie kursora, to może to być wskazywane przez mrcup.

Mechanizm parametrów używa stosu i specjalnych kodów % do jego obsługi. Zazwyczaj sekwencja powoduje wepchnięcie jednego z parametrów na stos, a następnie jego wydrukowanie w pewnym formacie. Często wymagane są bardziej złożone operacje.

Kodowania % mają następujące znaczenia:

%% daje ‘%’

%[[:]flagi][szerokość[.precyzja]][doxXs]

podobnie jak w printf, flagi to [-+#] i spacja

%c

drukowanie pop() daje %c

%p[1-9]

wepchnij i’ty parm

%P[a-z]

ustaw zmienną dynamiczną [a-z] na pop()

%g[a-z]

pobierz dynamiczną zmienną [a-z] i wepchnij ją

%P[A-Z]

ustaw zmienną statyczną [a-z] na pop()

%g[A-Z]

pobierz zmienną statyczną [a-z] i wepchnij ją

%’c

stała znakowa c

%{nn}

stała całkowita nn

%l

wepchnij strlen(pop)

%+ %- %* %/ %m

arytmetyka (%m to mod): push(pop() op pop())

%& %| %^

operacje bitowe: push(pop() op pop())

%= %> %<

operacje logiczne: push(pop() op pop())

%A, %O

operacje logiczne and i or (dla warunków)

%! %~

jednoargumentowe operacje push(op pop())

%i

dodaj 1 do pierwszych dwóch parm (terminale ANSI)

%? expr %t częśćthen %e częśćelse %;

if-then-else, %e częśćelse jest opcjonalna.

Dopuszalne są else-if a’la Algol 68:

%? c1 %t b1 %e c2 %t b2 %e c3 %t b3 %e c4 %t b4 %e %;

ci są warunkami, bi są ciałami.

Operacje binarne są w postaci postfiksowej, z operandami w typowej kolejności. Znaczy to, że aby uzyskać x-5, można użyć "%gx%{5}%-". Zmienne %P i %g są stałe podczas analizy łańcucha specjalnego.

Rozważ GP2645, w którym aby dostać się do 3 wiersza i 12 kolumny należało wysłać \E&a12c03Y, wypełnionego na 6 milisekund. Zauważ, że kolejność wierszy i kolumn jest tu w inwersji i że są one drukowane jako dwie cyfry. W efekcie jego właściwość cup to “cup=6\E&%p2%2dc%p1%2dY”.

Microterm ACT-IV wymaga poprzedzenia bieżącego wiersza i kolumny znakiem ^T i zakodowania wiersza i kolumny binarnie, “cup=^T%p1%c%p2%c”. Terminale, używające “%c” muszą być w stanie cofnąć (backskpace) kursor (cub1) i przesuwać go o jedną linię w górę na ekranie (cuu1). Jest to konieczne, gdyż nie zawsze bezpiecznie jest transmitować \n, ^D i \r, ponieważ system może je zmienić lub pominąć. (funkcje biblioteczne, obsługujące terminfo ustawiają tryby tty tak, aby tabulacje nigdy nie były rozwijane, więc \t może wysyłać bez obaw. Jest to sprawa pierwszej wagi dla Ann Arbor 4080.)

Ostatnim przykładem jest LSI ADM -3a, który używa offsetów wiersza i kolumny ze spacją, “cup=\E=%p1%’ ’%+%c%p2%’ ’%+%c”. Po wysłaniu ‘\E=’, pierwszy parametr jest wpychany na stos, wpychana jest wartość ASCII dla spacji (32), są one następnie dodawane (wpychanie na stos ich sumy i zamiana dwóch poprzednich wartości) i produkowane jako znak. Następnie to samo jest wykonywane dla drugiego parametru. Możliwe są również bardziej złożone działania arytmetyczne na stosie.

Ruchy kursora
Jeśli terminal posiada szybki sposób na zerowanie pozycji kursora (na lewy górny narożnik ekranu), to może to być podane jako home; podobnie, szybkim sposobem dostania się do dolnego lewego narożnika jest ll; może to wykonywać przejście w górę z pomocą cuu1 z pozycji zerowej, lecz program samodzielnie nie powinien tego robić (chyba że ll tak robi), gdyż aplikacja nie może nic zakładać o rezultacie przejścia w górę z pozycji zerowej. Zauważ, że zerowanie pozycji jest równoważne adresowaniu na (0,0): na lewy górny narożnik ekranu, a nie pamięci. (Z tej przyczyny sekwencja \EH terminali HP nie może być używana jako home.)

Jeśli terminal posiada bezwzględne (absolute) adresowanie wierszy lub kolumn, to może to być podane jako pojedyncze właściwości parametryczne, hpa (bezwzględna pozycja pozioma) i vpa (bezwzględna pozycja pionowa). Czasami są one krótsze niż bardziej ogólne sekwencje dwuparametrowe (np. dla hp2645) i mogą być używane chętniej niż cup. Jeśli istnieją sparametryzowane ruchy lokalne (np. przesuń n spacji w prawo), to mogą być one podane jako cud, cub, cuf i cuu z pojedynczym parametrem, określającym ilość spacji przesunięcia. Sekwencje te są przydatne jeśli terminal nie ma cup, tak jak np. TEKTRONIX 4025.

Jeśli terminal podczas przcy z programem, używającym właściwości musi być w specjalnym trybie działania, to kody wchodzenia i wychodzenia z tego trybu mogą być podane jako smcup i rmcup. Przyszło to m.in. z terminali takich jak Concept, który miał więcej niż jedną stronę pamięci. Jeśli terminal ma tylko związane z pamięcią adresowanie kursora (a nie związane z ekranem) to jednoekranowe okno musi być poprawione w celu wymuszenia poprawnego działania adresowania kursora. Jest to używane również dla TEKTRONIX 4025, gdzie smcup ustawia znak komendy na ten, używany przez terminfo. Jeśli sekwencja smcup nie odtworzy ekranu po wysłaniu sekwencji rmcup (do stanu sprzed wysłania rmcup), podaj nrrmc.

Czyszczenie obszarów
Jeśli terminal może czyścić ekran od bieżącej pozycji do końca linii, pozostawiając kursor na swoim miejscu, to powinno to być określone jako el. Jeśli terminal może czyścić ekran od końca linii, do bieżącej pozycji, pozostawiając kursor na miejscu, to powinno to być określone jako el1. Jeśli terminal może czyścić ekran od bieżącej pozycji do końca wyświetlacza, to powinno to być określane jako ed. Ed jest zdefiniowane jedynie dla pierwszej kolumny linii. (Może więc być symulowane przez żądanie kasowania wielkiej liczby linii jeśli prawidziwe ed nie jest dostępne.)

Wstawianie/kasowanie linii i ruchy pionowe
Jeśli terminal może otworzyć nową pustą linię przed linią, w której znajduje się kursor, to powinno to być okreslone jako il1; jest to obsługiwane tylko z pierwszej pozycji w linii. Kursor musi potem pojawić się na nowej, pustej linii. Jeśli terminal może kasować linię, na której znajduje się kursor, to powinno to być określone przez dl1; może to być obsługiwane tylko z pierwszej pozycji na kasowanej linii. Wersje il1 i dl1, które mogą pobierać parametr, określający ile linii skasować lub wstawić, mogą być podawane jako il i dl.

Jeśli terminal ma ustawialny region przewijania (jak vt100), to komenda ustawiająca to może być opisana z pomocą właściwości csr, pobierającej dwa parametry: górną i dolną linię regionu przewijania. Pozycja kursora jest po użyciu tej komendy niestety niezdefiniowana.

Efekt wstawienia lub skasowania linii można osiągnąć z użyciem csr na odpowiednio wybranym regionie; komendy sc i rc (zachowania i odtworzenia kursora) mogą być wówczas przydatne do zapewnienia, że zestawiony łańcuch nie przesunie kursora. (Zauważ, że biblioteka ncurses(3X) dokonuje takiej syntezy automatycznie, więc nie musisz komponować łańcuchów wstawienia/skasowania z użyciem csr).

Innym sposobem tworzenia wstawiania i kasowania może być użycie kombinacji właściwości index i memory-lock, obecnych na niektórych terminalach (takich, jak HP-700/90, które jednak posiadają również insert/delete).

Wstawianie linii na górze lub u dołu ekranu może być dokonywane również z użyciem ri lub ind, co często może się okazać szybsze nawet od istniejących właściwości.

Wartość logiczna non_dest_scroll_region powinna być ustawiona jeśli każde okno przewijające jest efektywnie widokiem na obraz o rozmiarze ekranu. Aby przetestować istnienie tej właściwości, utwórz w środku ekranu region przewijania, napisz coś na dolnej linii, przesuń kursor na początek regionu i wykonaj ri, a następnie dl1 lub ind. Jeśli dane przewijane z dołu regionu ri pojawią się ponownie, to przewijanie nie jest destruktywne. Curses z Systemu V i XSI oczekują, że ind, ri, indn i rin symulują przewijanie destruktywne; ich dokumentacja ostrzega by nie definiować csr, chyba że jest to prawda. Ta implementacja curses jest bardziej liberalna i dokona jawnego kasowania po przewinięciu, jeśli zdefiniowane jest ndstr.

Jeśli terminal potrafi definiować okno jako część pamięci, która współpracuje ze wszystkimi komendami, to powinno być to określone przez parametryzowany łańcuch wind. Cztery parametry to kolejno: początkowe i końcowe linie pamięci, początkowe oraz kończące kolumny pamięci.

Jeśli terminal potrafi zachowywać pamięć wyświetlacza powyżej, to podana powinna być właściwość da; jeśli zachowana może być pamięć wyświetlacza poniżej, to podana powinna być właściwość db. Wskazują one, że kasowanie linii lub przewijanie może spowodować pojawienie się niezerowych linii z dołu i że przewijanie w tył z pomocą ri może przynieść niezerowe linie z góry.

Wstawianie/kasowanie znaku
Istnieją dwa podstawowe rodzaje inteligentnych terminali, jeśli brać pod uwagę obsługę wstawiania/kasowania znaków opisywaną w terminfo. Najpopularniejsze operacje wstawiania/kasowania znaków tyczą tylko znaków w bieżącej linii i sztywno przesuwają znaki w kierunku jej końca. Inne terminale, takie jak Concept 100 i Perkin Elmer Owl rozróżniają spacje wstukane i niewstukane, przesuwając przy wstawianiu/kasowaniu aż do najbliższej niewstukanej spacji, która jest następnie albo kasowana, albo rozwijana na dwie niewstukane spacje. Rodzaj terminala można określić przez wyczyszczenie ekranu i następnie wpisanie tekstu, rozdzielonego ruchami kursora. Wstukaj przy użyciu ruchów kursora (nie spacji) “abc    def”. Następnie ustaw kursor przed “abc” i włącz terminal w tryb wstawiania. Jeśli wpisywanie znaków powoduje, że reszta linii sztywno przesuwa się w prawo, to terminal nie rozróżnia spacji wstukanych od niewstukancyh. Jeśli “abc” przesunie się do “def” które następnie zacznie się posuwać wraz z nim aż do końca linii, to masz drugi rodzaj terminala. W tym wypadku powinieneś podać właściwość in, która oznacza “insert null”. Chociaż są to logicznie dwa oddzielne atrybuty (jednoliniowy vs. wieloliniowy tryb wstawiania i specjalne traktowanie niewstukanych spacji), nie znaleźliśmy terminala, którego tryb wstawiania nie mógłby zostać opisany pojedynczym atrybutem.

Terminfo może opisywać zarówno terminale posiadające tryb wstawiania, jak i terminale, które wysyłają prostą sekwencję do otwierania pustej pozycji w bieżącej linii. Jako smir podaje się sekwencję wchodzenia w tryb wstawiania. Jako rmir podaje się sekwencje do wychodzenia z trybu wstawiania. Jako ich1 podaje się sekwencję, którą należy wysłać tuż przed wysłaniem wstawianego znaku. Większość terminali z prawdziwym trybem wstawiania nie daje ich1; terminale, które wysyłają sekwencje do otwierania pozycji ekranu podają ją.

Jeśli twój terminal posiada obydwie te właściwości, to zwykle wybierany jest tryb wstawiania. Technicznie, nie powinieneś podawać obydwu, chyba że terminal wymaga ich łącznego działania. Niektóre nie-curses-owe aplikacje mogą się pogubić jeśli podane są obydwie; symptomem są podwojone znaki we wstawianiu używającym odświeżania. Wymaganie to jest obecnie rzadkie; większość sekwencji ich nie wymaga poprzedzającego smir, a większość trybów wstawiania smir nie wymaga ich1 przed każdym znakiem. Dlatego curses zakłada, że tak właśnie jest i używa albo rmir/smir albo ich/ich1 (ale nie obydwu). Jeśli musisz napisać opis dla ncurses, dla terminala, wymagającego obydwu tych działań, załącz sekwencje rmir/smir w ich1.

Jeśli po wstawieniu wymagane jest dopełnienie, podaj je jako liczbę milisekund w ip (opcja łańcuchowa). Wszelkie inne sekwencje, które wymagają wysłania po wstawieniu pojedynczego znaku również mogą być podane w ip. Jeśli twój terminal wymaga zarówno umieszczenia w ‘trybie wstawiania’ jak i specjalnego kodu do poprzedzania każdego wstawianego znaku, to podane mogą być smir/rmir oraz ich1 i obydwie sekwencje zostaną użyte. Właściwość ich z jednym parametrem powtarza rezultat ich1 n-krotnie.

Jeśli między znakami wpisywanymi nie w trybie wstawiania wymagane jest wypełnianie, podaj je jako liczbę milisekund wypełniania w rmp(???).

Czasami konieczne jest przesunięcie się w trybie wstawiania, aby usunąć znaki z tej samej linii (np. jeśli za pozycją wstawiania znajduje się tabulacja). Jeśli twój terminal zezwala na ruchy podczas przebywania w trybie wstawiania, to powinien mieć właściwość mir, przyspieszającą w tym przypadku wstawianie. Pominięcie mir ma wpływ jedynie na szybkość. Niektóre terminale (np. Datamedia) nie mogą mieć mir, gdyż ich tryb wstawiania działa tak, że na to nie pozwala.

Do kasowania pojedynczego znaku można podać dch1, albo dch do kasowania z parametrem n, który mówi, by skasować n znaków, lub sekwencje wchodzenia (smdc) i wychodzenia (rmdc) z trybu kasowania (dowolny tryb, którego terminal wymaga dla zadziałania dch1).

Komenda do kasowania n znaków (równoważna wypuszczeniu n spacji bez przesuwania kursora) może być określona jako ech z jednym parametrem.

Podświetlanie, podkreślanie i wizualne dzwonki
Jeśli twój terminal ma jeden lub więcej rodzajów atrybutów wyświetlania, to mogą one być reprezentowane na wiele różnych sposobów. Jedną z postaci wyświetlacza powinieneś określić jako tryb wyróżniony (standout), reprezentujący dobry, kontrastowy, łatwy do odczytu format podświetlania komunikatów o błędach i innych rzeczy wymagających zwrócenia uwagi. (Jeśli masz wybór, to dobrym pomysłem jest inwersja kolorów plus średnie rozjaśnienie, lub też sama inwersja.) Sekwencje, przeznaczone do wchodzenia i wychodzenia z trybu wyróżnionego są podawane jako smso i rmso. Jeśli kod zmiany na tryb wyróżniony pozostawia na ekranie jedną lub dwie spacje (jak w TVI 912 i Teleray 1061), to należy podać xmc, określające ile spacji jest pozostawianych.

Kody rozpoczynania podkreślenia i jego kończenia mogą być podawane jako smul i rmul. Jeśli terminal posiada kod podkreślania bieżącego znaku i przesuwania kursora o jedną pozycję w prawo (jak w Microterm Mime), to może to być podane jako uc.

Inne właściwości wchodzenia w różne tryby podświetlenia to blink (migotanie) bold (wytłuszczenie, lub rozjaśnienie) dim (średnia-jasność) invis (tekst niewidzialny, lub ‘spacjowanie’) prot (chronione) rev (inwersja kolorów) sgr0 (wyłącz wszystkie tryby atrybutów) smacs (wejdź w tryb alternatywnego zestawu znaków) i rmacs (wyjdź z trybu alternatywnego zestawu znaków). Włączenie dowolnego z tych trybów w pojedynkę może lub może nie wyłączyć innych trybów.

Jeśli istnieje sekwencja do ustawiania kombinacji trybów, to powinna być podana jako sgr (ustaw atrybuty), i pobierać 9 parametrów. Każdy z parametrów może być zerowy lub niezerowy, wskazując tak czy odpowieni atrybut jest włączony czy nie. 9 parametrów to kolejno: wyróżnienie, podkreślenie, inwersja, migotanie, średnia-jasność, wytłuszczenie, spacjowanie, chornienie, alternatywny zestaw znaków. Nie wszystkie tryby muszą być wspierane przez sgr, powinny być natomiast te, dla których istnieją oddzielne komendy atrybutów.

Na przykład DEC vt220 wspiera większość trybów:

img

Każdą sekwencję specjalną rozpoczynamy od wyłączenia wszelkich istniejących trybów, gdyż nie ma prostego sposobu na określenie czy są aktywne. Tryb wyróżnienia jest zestawiany jako kombinacja inwersji i wytłuszczenia. Terminal vt220 ma tryb ochronny, lecz nie jest on wykorzystywany w sgr, gdyż chroni również znaki ekranu przed kasowaniami stacji. Tryb alternatywnego zestawu znaków jest też inny; różni się tym, że jest albo ^O, albo ^N, zależnie czy jest wyłączony czy włączony. Jeśli wszystkie tryby są włączone, to wynikową sekwencją jest \E[0;1;4;5;7;8m^N.

Niektóre sekwencje są wspólne dla różnych trybów. Na przykład ;7 jest produkowane dla prawdziwych p1 lub p3, tj. jeśli włączony jest tryb standout lub inwersji.

Spisanie powyższych sekwencji wraz z ich zależnościami daje

img

Wstawienie tego wszystkiego do sekwencji sgr daje:

sgr=\E[0%?%p1%p6%|%t;1%;%?%p2%t;4%;%?%p1%p3%|%t;7%;
%?%p4%t;5%;%?%p7%t;8%;m%?%p9%t\016%e\017%;,

Pamiętaj, że jeśli podajesz sgr, to musisz też podać sgr0.

Terminale z ‘‘magic cookie’’ (magiczne ciasteczko) (xmc) wystawiają specjalne ‘‘ciasteczka’’ gdy odbierają sekwencje ustawiania trybu, które w zasadzie wpływają na algorytm wyświetlania, a nie na dodatkowe bity dla każdego znaku. Niektóre terminale, jak HP 2621 automatycznie wychodzą z trybu wyróżnionego gdy kursor przechodzi do nowej linii, lub gdy jest przeadresowany. Programy używające trybu wyróżnionego powinny z niego wychodzić przed przesunięciem kursora lub wysłaniem znaku nowej linii. Zwolnione mogą być z tego jedynie przy obecności właściwości msgr, zapewniającej, że przemieszczanie się w trybie wyróżnionym jest bezpieczne.

Jeśli terminal posiada mechanizm zapalania ekranu dla sygnalizacji błędu (zamiennik dzwonka), to może to być podane jako flash. Nie może to przemieszczać kursora.

Jeśli kursor może być bardziej widoczny niż zwykle, to podaj tą sekwencję jako cvvis. Jeśli istnieje sposób na uniewidzialnienie kursora, to podaj to jako właściwość civis. Właściwość cnorm powinna dawać możliwość powrotu do normalnego kursora.

Jeśli twój terminal potrafi poprawnie generować podkreślone znaki (bez specjalnych kodów), to jeśli [nawet] nie wykonuje nadstukiwania, powinieneś nałożyć na niego właściwość ul. Jeśli nadstukiwanie pozostawia widzialnym znak ‘pod spodem’, to należy podać właściwość os. Jeśli nadstukiwania są kasowalne spacją, to powinno to być wskazane właściwością eo.

Keypad i klawisze funkcyjne
Jeśli terminal posiada keypad, który przesyła kody przy naciskaniu klawiszy, to można podać te informacje. Zauważ, że nie można obsługiwać terminali gdzie keypad działa tylko lokalnie (tyczy się to np. części klawiszy HP 2621). Jeśli keypad można ustawić na przesyłanie, lub nieprzesyłanie, to należy podać te kody jako smkx i rmkx. W przeciwnym wypadku zakłada się, że keypad zawsze przesyła kody. Kody przesyłane przez strzałki w lewo, prawo, górę, dół oraz klawisz home mogą być podawane jako kcub1, kcuf1, kcuu1, kcud1, i khome. Jeśli dostępne są klawisze funkcyjne, takie jak f0, f1, ..., f10, to ich kody mogą być podane jako kf0, kf1, ..., kf10. Jeśli klawisze te mają inne etykiety niż domyślne f0 do f10, to można je podać jako lf0, lf1, ...,fl10. Można również podać kody wysyłane przez inne klawisze specjalne: kll (home down), kbs (backspace), ktbc (czyść wszystkie tabulacje), kctab (czyść tabulator w tej kolumnie), kclr (klawisz czyszczenia ekranu klub wymazywania), kdch1 (klawisz kasowania (delete)), kdl1 (kasowanie linii), krmir (wyjście z trybu wstawiania), kel (czyszczenie do końca linii), ked (czyszczenie do końca ekranu), kich1 (wstaw znak, lub wejdź w tryb wstawiania), kil1 (wstaw linię), knp (następna strona (next page)), kpp (poprzednia strona (previous page)), kind (przewijaj w przód), kri (przewijaj w tył), khts (ustaw w tej kolumnie tabulator). Dodatkowo, jeśli keypad posiada tablicę 3x3 klawiszy, zawierającą 4 klawisze strzałek, to pozostałe pięć klawiszy można określić jako ka1, ka3, kb2, kc1 oraz kc3. Klawisze te są przydatne gdy potrzebne są efekty kierunkowego padu 3x3.

Łańcuchy programowania klawiszy funkcyjnych mogą być podawane jako pfkey, pfloc oraz pfx. Łańcuch do programowania etykiet ekranowych powinien być podawany jako pln. Każdy z tych łańcuchów pobiera dwa parametry: numer kalwisza funcyjnego do programowania (0 do 10) oraz łańcuch, na który go zaprogramować. Numery klawiszy funkcyjnych przekraczające ten zakres mogą programować niezdefiniowane klawisze, w sposób zależny od terminala. Różnica między właściwościami polega na tym, że pfkey powoduje iż naciśnięcie klawisza jest równoważne wklepaniu przez użytkownika danego łańcucha; pfloc powoduje, że łańcuch jest wykonywany przez terminal lokalnie; pfx powoduje, że łańcuch jest przesyłany do komputera.

Właściwości nlab, lw i lh definiują liczbę programowalnych etykiet ekranowych wraz z ich szerokością i wysokością. Jeśli istnieją komendy do wyłączania etykiet, to powinny być podane w smln i rmln. smln jest zazwyczaj wysyłane po jednej, lub większej ilości sekwencji pln, aby upewnić się, że zmiana się uwidoczni.

Tabulacje i inicjalizacja
Jeśli terminal posiada sprzętowe tabulacje, to komenda przejścia do następnego tabulatora może być podana jako ht (zwykle control I). Komenda ‘‘lewej-tabulacji’’, przenosząca w lewo do poprzedzającego tabulatora może być podana jako cbt. Konwencja mówi, że jeśli tryby teletype wskazują, że tabulacje są rozwijane przez komputer, a nie są przesyłane do terminala, to programy nie powinny używać ht czy cbt nawet jeśli są one obecne, gdyż użytkownik może nie mieć prawidłowo ustawionych tabulatorów. Jeśli terminal posiada sprzętowe tabulatory, które sa początkowo ustawiane co n spacji, to powinien być podany parametr numeryczny it, pokazujący odstępy między tabulatorami. Zazwyczaj jest to używane przez komendę tset do określania czy ustawiać tryb dla sprzętowego rozwijania tabulacji i czy ustawiać tabulatory. Jeśli terminal posiada tabulatory, które można zachować w nieulotnej pamięci, to opis terminfo może zakładać, że są one poprawnie ustawione.

Inne właściwości zawierają łańcuchy is1, is2 oraz is3, służące do inicjalizacji terminala, iprog, czyli ścieżkę do programu, używanego do inicjalizacji terminala oraz if, czyli nazwę pliku, zawierającego długie łańcuchy inicjalizacyjne. Łańcuchy te powinny ustawić terminal na tryby współpracujące z pozostałym opisem terminfo. Są one zwykle przesyłane do terminala poprzez opcję init programu tput przy każdym logowaniu użytkownika. Są one drukowane w następującej kolejności: uruchom program iprog; wyślij is1; is2; ustaw marginesy przy użyciu mgc, smgli smgr; ustaw tabulatory przy użyciu tbc i hts; wydrukuj plik if; i w końcu wyślij is3.

Większość inicjalizacji jest wykonywana w is2. Tryby specjalne terminala można ustawiać bez duplikowania łańcuchów, wstawiając wspólne sekwencje do is2, a specjalne elementy do is1 oraz is3. Para sekwencji, która dokonuje twardego resetu z kompletnie nieznanego stanu może być podobnie podawana jako rs1, rs2, rf i rs3, analogicznie do is2 oraz if. Łańcuchy te są wysyłane przez program reset, służący do naprawiania terminala gdy ten wejdzie w dziwny stan. Komendy zazwyczaj są umieszczane w rs1, rs2 rs3 i rf jedynie jeśli dają denerwujące efekty na ekranie i nie są konieczne podczas logowania sie. Na przykład komenda ustawiania vt100 na 80 kolumn normalnie jest częścią is2, lecz powoduje denerwujące zakłócenie ekranu i zwykle nie jest wymagana, gdyż terminal normalnie już jest w trybie 80-kolumnowym.

Jeśli istnieją komendy do ustawiania i czyszczenia tabulatorów, to mogą być one podawane jako tbc (czyść wszystkie tabulatory) i hts (ustaw tabulator w bieżącej kolumnie w każdym wierszu). Jeśli do ustawienia tabulatorów wymagana jest bardziej skomplikowana sekwencja, to może być ona umieszczona w is2 lub if.

Opóźnienia i wypełnianie
Wiele starszych i wolniejszych terminali nie obsługuje ani XON/XOFF ani potwierdzania DTR. Wliczać w to można terminale hardcopy i pewne archaiczne CRT (np, DEC VT100). Wymagają one wypełniania znaków po pewnych ruchach kursora i zmianach ekranu.

Jeśli terminal używa potwierdzania xon/xoff dla sterowania przepływu (to znaczy automatycznie wysyła ^S do hosta gdy bufory wejściowe zbliżają się do przepełnienia), ustaw xon. Właściwość ta powstrzymuje emisję wypełniania. Możesz też ustawić ją dla mapowanych w pamięć urządzeń konsolowych, które efektywnie nie mają ograniczeń szybkości. Informacje wypełniające powinny wciąż być dołączane, aby procedury mogły lepiej decydować o względnych kosztach, lecz rzeczywiste znaki wypełnienia nie będą wysyłane.

Jeśli podane jest pb (szybkość wypełniania), to wypełnianie nie jest używane przy szybkościach niższych niż pb. Jeśli wpis nie zawiera szybkości, to emisja wypełniania w pełni zależy od xon.

Jeśli terminal wymaga innych niż zero znaków wypełniania, to powinno to być podawane jako pad. Z łańcucha pad używany jest jedynie pierwszy znak.

Linie statusu
Niektóre terminale posiadają dodatkowe ‘linie statusu’, które nie są normalnie używane przez oprogramowanie (a więc nie liczą się jako właściwość lines terminala).

Najprostszym przypadkiem jest linia statusu, którą można adresować kursorem, lecz nie jest częścią podstawowego regionu przewijania ekranu; taką linię statusu posiada Heathkit H19 oraz 24 liniowe VT100 z 23-liniowym regionem przewijania ustawianym na starcie. Sytuacja ta jest wskazywana przez właściwość hs.

Niektóre terminale z liniami statusu wymagają specjalnych sekwencji aby dostać się do tej linii. Mogą one być wyrażane jako łańcuchy z pojedynczymi parametrami tsl, które pobierają pozycję kursora względem zerowej kolumny linii statusu. Właściwość fsl musi powracać do pozycji ekranu głównego, gdzie wywołano ostatnie tsl. Możliwe, że konieczne będzie osadzenie wartości łańcuchowych sc (zachowanie kursora) i rc (odtworzenie kursora) w tsl i fsl.

Linia statusu jest zazwyczaj tej samej szerokości co szerokość terminala. Gdy nie jest to prawdą, należy podać właściwość numeryczną wsl.

Komend kasowania linii statusu może być podawana jako dsl.

Wartość logiczna eslok określa, że sekwencje specjalne, tabulacje itp. działają w linii statusu normalnie.

Implementacja ncurses nie używa jeszcze żadnej z tych właściwości Są one tu udokumentowane na wypadek, gdyby stały się istotne.

Grafika liniowa
Wiele terminali posiada alternatywne zestawy znaków, przydatne do rysowania figur. Terminfo i curses mają wsparcie do rysowania znaków wspieranych przez VT100 plus niektóre znaki z AT&T 4410v1. Alternatywny zestaw znaków może być określony właściwością acsc.

img

Najlepszym sposobem na zdefiniowanie zestawu graficznego nowego urządzenia jest dodanie do kopii tej tabeli kolumny, podającej znak, jaki (po emisji między smacs/rmacs) został wyrenderowany jako odpowiadająca [kodowi] grafika. Następnie przeczytaj pary VT100/twój terminal z prawa na lewo--będzie to twój łańcuch ACSC.

Obsługa kolorów
Większość terminali kolorowych to albo terminale typu Tektronix, albo typu HP. Te pierwsze mają predefiniowany zestaw N kolorów (N zwykle wynosi 8) i mogą ustawiać w komórkach znakowych niezależnie kolor tła i pierwszego planu, tworząc N*N par kolorów. Na terminalach HP należy ustawiać każdą parę kolorów osobno (tło i pierwszy plan nie są ustawiane niezależnie). Można zdefiniować M par kolorów z 2*M dostępnych kolorów. Terminale zgodne z ANSI są typu Tektronix.

Pewne podstawowe właściwości kolorów są niezależne od metody kolorowania. Waściwości numeryczne colors i pairs określają maksymalną liczbę kolorów i par kolorów, które można naraz wyświetlać. Łańcuch op (para oryginalna) ustawia tło i pierwszy plan na domyślne wartości terminala. Łańcuch oc resetuje wszystkie kolory i pary kolorów na domyślne wartości terminala. Niektóre terminala (włącznie z wieloma emulatorami terminali PC) kasuje obszary ekranu z obecnym tłem, zamiast włączyć domyślne tło; powinny one posiadać właściwość logiczną bce.

Aby zmienić bieżący kolor pierwszego planu lub tła na terminalu typu Tektronix, należy użyć setaf (ustaw pierwszy plan ANSI) i setab (ustaw tło ANSI). Pobierają one jeden parametr--numer koloru. Dokumentacja SVr4 opisuje tylko setaf/setab; draft XPG4 mówi, że "Jeśli terminal obsługuje sekwencje specjalne ANSI do ustawiania tła i pierwszego planu, to powinny być one zakodowane odpowiednio jako setab i setaf. Jeśli terminal obsługuje inne sekewencje specjalne ustawiania tła i pierwszego planu, to powinny być one kodowane jako setb i setf. Funkcja vidputs() i funkcje odświeżania używają (o ile są zdefiniowane) setaf i setab."

Właściwości setaf/setab i setf/setb pobierają pojedynczy argument numeryczny. Wartości 0-7 są przenośnie zdefiniowane w sposób następujący (środkowa kolumna to symboliczne wartości #define z nagłówków bibliotek curses). Sprzęt terminala może mapować je jak chce, lecz wartości RGB określają normalne lokacje w przestrzeni kolorów. space.

 

img

Na terminalu typu HP używa się scp z numerem pary kolorów do ustawienia obecnej pary kolorów.

Na terminalu Tektronix może być obecna właściwość ccc. Wskazuje ona, że kolory można modyfikować. W tej sytuacji właściwość initc pobiera numer koloru (0 do colors-1) i trzy dalsze parametry, opisujące kolor. Parametry te są domyślnie interpretowane jako RGB. Jeśli obecna jest właściwość logiczna hls, to są one interpretowane jako parametry HLS (Hue, Lightness, Saturation). Zakresy zależą od terminala.

Na terminalu w rodzaju HP, initp może dawać możliwość zmieniania wartości pary kolorów. Pobiera 7 parametrów; numer pary kolorów (0 do max_pairs-1) oraz dwie trójki, opisujące najpierw tło, a potem pierwszy plan. Parametry te określają RGB lub HLS, zależnie od hls.

Na niektórych terminalach kolorowych, kolory kolidują z podświetleniami. Można zarejestrować te kolizje we właściwośći ncv. Jest to maska bitowa atrybutów, które nie mogą być używane przy włączonych kolorach. Odpowiedniość między atrybutami rozumianymi przez curses jest następująca:

img

Na przykład na wielu konsolach IBM PC atrybut podkreślenia koliduje z niebieskim kolorem pierwszego planu i nie jest dostępny w trybie kolorowym. Powinny więc mieć ustawione właściwość ncv na 2.

Curses SVr4 nie używają w ogóle ncv, ncurses rozpoznają je i optymalizują wyjście.

Różności
Jeśli terminal wymaga innego znaku wypełniania niż zero, to jest on podawany jako pad. Z łańcucha pad wykorzystywany jest tylko pierwszy znak. Jeśli terminal nie obsługuje znaku wypełniania, podaj npc. Zauważ, że ncurses implementuje zgodną z termcap zmienną PC; dlatego aplikacje mogą ustawiać tę wartość na coś innego niż zero, a ncurses spróbuje najpierw npc i użyje napms jeśli terminal nie posiada znaku wypełnienia.

Jeśli terminal może przesuwać w górę lub w dół o pół linii, to może to być określone przez hu (pół-linii w górę) i hd (pół-linii w dół). Jest to przede wszystkim przydatne dla indeksów górnych i dolnych w terminalach hardcopy. Jeśli terminal hardcopy potrafi przejść na następną stronę (eject to the next page) (tj. form feed), podaj to jako ff (zwykle control L).

Jeśli istnieje komenda do powtórzenia danego znaku podaną liczbę razy (aby zaoszczędzić na czasie transmisji dużej liczby takich samych znaków), można to określić parametryzowanym łańcuchem rep. Pierwszy parametr jest powtarzanym znakiem, a drugi liczbą powtórzeń. Tak więc tparm(repeat_char, ’x’, 10) jest równoważne ‘xxxxxxxxxx’.

Jeśli terminal posiada ustawiany znak komendy, jak w TEKTRONIX, można to określić przez cmdch. Wybierany jest prototypowy znak komendy, używany we wszystkich właściwościach. Znak ten jest podawany przez właściwość cmdch. Na niektórych systemach uniksowych obsługiwana jest następująca konwencja: W środowisku szukana jest zmienna CC i jeśli zostanie znaleziona, wszystkie pojawienia znaku prototypowego są zamieniane na znak ze zmiennej środowiskowej.

Opisy terminala, które nie reprezentują konkretnych rodzajów znanych terminali, takie jak switch, dialup, patch i network, powinny zawierać właściwość gn (generic), aby programy mogły stwierdzić, że nie wiedzą jak rozmawiać z terminalem. (Właściwość ta nie tyczy się opisów terminali virtual, dla których znane są sekwencje specjalne.)

Jeśli terminal posiada klawisz ‘‘meta’’, który zachowuje się jak klawisz przesunięcia, ustawiający ósmy bit przesyłanego znaku, to fakt ten można wskazać z pomocą km. W przeciwnym wypadku, oprogramowanie założy, że 8-my bit jest bitem parzystości i zazwyczaj będzie czyszczony. Jeśli istnieją łańcuchy, włączające i wyłączające ten tryb ‘‘meta’’, to powinny być one określone jako smm i rmm.

Jeśli terminal ma więcej linii pamięci niż mieści się naraz na ekranie, to liczba tych linii powinna być określana przez lm. Nadanie wartości lm#0 określa, że liczba linii nie jest ustalona, lecz mimo to jest więcej pamięci niż linii ekranowych.

Jeśli terminal jest jednym z obsługiwanych przez uniksowy protokół wirtualnego terminala, to numer terminala może być podany jako vt.

Łańcuchy media copy, sterujące zewnętrzną drukarką, podłączoną do terminala mogą być podawane jako mc0: drukuj zawartość ekranu, mc4: wyłącz drukarkę i mc5: włącz drukarkę. Gdy drukarka jest włączona, tekst przesyłany do terminala będzie przesyłany na drukarkę. Nie jest zdefiniowane czy tekst ma być wtedy również wyświetlany na ekranie terminala. Wariacja mc5p pobiera jeden parametr i pozostawia drukarkę włączoną na tyle znaków, ile podano w parametrze; wyłączając następnie drukarkę. Parametr nie powinien przekraczać 255. Cały tekst, łącznie z mc4, jest podczas działania mc5p przezroczyście przekazywany drukarce.

Zaburzenia i uszkodzenie mózgu
Terminale, które nie zezwalają na wyświetlanie znaków tyldy, powinny wskazywać to przez hz.

Terminale, które ignorują line-feed po zawinięciu am, takie jak Concept i vt100 powinny wskazywać to przez xenl.

Jeśli do pozbycia się trybu wyróżnionego potrzebne jest el (zamiast zwyczajnego nadpisania na nim normalnego tekstu), należy podać xhp.

Terminale teleray, gdzie tabulacje zmieniają przesuwane znaki na spacje, powinny podawać xt (destruktywne tabulacje). Uwaga: zmienną, określającą to jest obecnie ‘dest_tabs_magic_smso’; w starszych wersjach było to teleray_glitch. To zaburzenie oznacza również, że nie jest możliwe ustawienie kursora na ‘‘magicznym ciasteczku’’, że do skasowania trybu wyróżnionego należy skasować lub wstawić linię. Implementacja ncurses ignoruje to.

Terminal Beehive Superbee, który nie potrafi poprawnie przesyłać znaków escape i control C ma właściwość xsb, określającą, że zamiast escape używany jest klawisz f1, a zamiast control C używane jest f2. (Problem ten występuje tylko w Superbee, zależnie od ROM.) Zauważ, że w starszych wersjach terminfo właściwość ta była nazywana ‘beehive_glitch’; obecnie jest to ‘no_esc_ctl_c’.

Inne problemy związane z konkretnymi terminalami można naprawić dodając dalsze właściwości typu xx.

Podobne terminale
Jeśli istnieją dwa bardzo podobne terminale, gdzie jeden może być zdefiniowany tak samo jak drugi, z pewnymi wyjątkami, to można wykorzystać właściwość use z nazwą podobnego terminala. Właściwości podane przed use przesłaniają te z typu wybranego przez use. Właściwości można anulować poprzez umieszczanie na lewo od definicji właściwości xx@, gdzie xx jest właściwością. Na przykład,

2621-nl, smkx@, rmkx@, use=2621,

definiuje 2621-nl, który nie posiada smkx, rmkx i z tego powodu nie włącza etykiet klawiszy funkcyjnych w trybie wizualnym. Jest to przydatne dla innych trybów terminala lub dla innych preferencji użytkownika.

Pułapki długich wpisów
Długie wpisy terminfo rzadko są problemem; żaden wpis terminfo nie osiągnął jeszcze nawet 4K maksimum przeznaczonego na tablicę łańcuchową. Niestety jednak, translacje termcap są bardziej ograniczone (do 1K). Z tego powodu, translacje termcap długich wpisów terminfo mogą powodować problemy.

Strony podręcznika man dla 4.3BSD i starszych wersji tgetent() mówią użytkownikowi, by alokował 1K bufor na wpis termcap. Wpis jest zakończony zerem przez bibliotekę termcap, więc bezpieczną długością wpisu termcap są 1023 bajty. Zależnie od tego, co robi dana aplikacja i biblioteka termcap i od tego gdzie w pliku termcap znajduje typ terminala szukany przez tgetent(), mogą dziać się różne rzeczy.

Niektóre biblioteki termcap drukują komunikat ostrzegawczy i kończą działanie; inne nie; inne skracają wpis do 1023 bajtów. Niektóre aplikacje alokują więcej niż wymagany 1K; inne nie.

Każdy wpis termcap zawiera związane ze sobą dwa ważne rozmiary: przed rozwinięciem "tc" i po rozwinięciu. "tc" jest właściwością, która fastryguje inny wpis termcap do końca bieżącego, aby dodać jego właściwości. Jeśli wpis termcap nie używa właściwości "tc", to oczywiście obydwa rozmiary są identyczne.

Długość przed rozwinięciem tc jest nawjażniejsza, gdyż dotyczy czegoś więcej niż tylko użytkowników konkretnego terminala. Jest to długość wpisu istniejącego w /etc/termcap minus para lewy ukośnik/nowa linia, które są pomijane przez tgetent() podczas odczytu. Niektóre biblioteki termcap obcinają również końcową nową linię (GNU termcap tego nie robi). Załóż teraz, że:

*

wpis termcap przed rozwinięciem ma więcej niż 1023 bajty,

*

aplikacja zaalokowała jedynie 1K,

*

biblioteka termcap (jak BSD/OS 1.1 i GNU) odczytuje cały wpis do bufora, niezależnie od długości, aby zobaczyć czy jest to ten wpis co trzeba,

*

a tgetent() szuka typu terminala, który jest albo długim wpisem, jak i znajduje się w pliku termcap za długim wpisem, albo nie istnieje w pliku w ogóle (więc tgetent() musi przeszukiwać cały plik termcap).

W tej sytuacji tgetent() nadpisze pamięć, być może również swój stos i prawdopodobnie rzuci korą. Programy typu telnet są szczególnie okaleczalne; nowoczesne telnety przekazują wartości jak typ terminala automatycznie. Wyniki są podobnie niechciane dla bibliotek termcap, jak SunOS 4.1.3 i Ultrix 4.4, które drukują ostrzeżenia gdy odczytują zbyt długie wpisy termcap. Jeśli biblioteka termcap obcina długie wpisy, jak OSF/1 3.0, to jest odporna na ten problem, lecz zwraca nieprawidłowe dane dla terminala.

Rozmiar "po rozwinięciu tc" ma podobne działanie na powyższe, lecz jedynie dla osób, które ustawiły TERM na ten typ terminala, gdyż tgetent() dokonuje rozwinięcia "tc" tylko jeśli znajdzie odpowiedni typ.

Ogólnie, wpis termcap, który jest dłuższy niż 1023 bajty może spowodować zrzut core, ostrzeżenia lub nieprawidłowe działanie. Jeśli jest zbyt długi przed rozwinięciem "tc", to będzie tak działał nawet dla użytkowników innych typów terminal, i tych których zmienna TERM nie posiada opisu w pliku termcap.

W trybie −C (tłumaczenia na termcap), implementacja tic(1) z ncurses daje ostrzeżenia gdy długość przed-tc wpisu termcap jest zbyt wielka. Opcja −c (check) sprawdza również rozwinięte (po tc) długości.

Kompatybilność binarna
Nie jest mądre liczyć na przenośność binarnych opisów terminfo między komercyjnymi wersjami uniksa. Problem polega na tym, że istnieją przynajmniej dwie wersje terminfo (pod HP-UX i AUX), które pochodzą z terminfo System V po SVr1 i dodały rozszerzone właściwości do tablicy łańcuchów które (binarnie) kolidują z rozszerzeniami Systemu V i XSI Curses.

ROZSZERZENIA

Operator %x parametryzowanych łańcuchów jest typowy tylko dla implementacji tparm wykonanej w ncurses (jest wymagany do obsługi niefortunnego formatu initc na konsoli Linux).

Niektóre implementacje curses z SVr4 i wszystkie poprzednie nie interpretują operatorów %A i %O z parametryzowanych łańcuchów.

SVr4/XPG4 nie określają czy msgr zezwala na poruszanie w trybie alternatywnego zestawu znaków (takie tryby mogą między innymi mapować CR oraz NL na znaki, które nie pociągają lokalnych przemieszczeń). Implementacja ncurses ignoruje msgr w trybie ALTCHARSET. Przychodzi więc możliwość, że implementacja XPG4, robiąca odwrotne założenie może wymagać wpisów terminfo z ncurses z wyłączonym msgr.

Biblioteka ncurses obsługuje tryby wstawiania znaku i wstawiania znaków w trochę niestandardowy sposób, aby zyskać na efektywności. Zobacz wyżej sekcję Wstawianie/kasowanie znaków.

Podstawienia parametrów dla set_clock i display_clock nie są udokumentowane w SVr4 i w standardzie XSI. Są one wydedukowane z dokumentacji terminala AT&T 505.

Uważaj z przyznawaniem własciwości kmous. ncurses zechcą interpretować to jako KEY_MOUSE dla użytku w terminalach i w emulatorach (jak xterm), które potrafią zwracać informacje o śledzeniu myszy w strumieniu wejściowym klawiatury.

Różne porty komercyjne terminfo i curses wspierają różne podzbiory standardu XSI curses i (w niektórych przypadkach) różne zbiory rozszerzeń. Oto zestawienie, odpowiadające październikowi 1995:

SVR4, Solaris, ncurses -- Wspierają wszystkie właściwości SVr4.

SGI -- Wspiera zestaw SVr4 i dodaje jedną nieudokumentowaną właściwość łańcuchową (set_pglen).

SVr1, Ultrix -- Obsługują one ograniczony podzbiór właściwości terminfo. Wartości logiczne kończą się z xon_xof; wartości numeryczne z width_status_line; a łańcuchowe z prtr_non.

HP/UX -- Wspiera podzbiór SVr1 plus numeryka z SVr[234], a konkretnie num_labels, label_height, label_width, plus klawisze funkcyjne 11 do 63, plus plab_norm, label_on, i label_off, plus pewne niekompatybilne rozszerzenia tablicy łańcuchów.

AIX -- Wspiera podzbiór SVr1 plus klawisze funkcyjne 11 do 63 plus niekompatybilne rozszerzenia tablicy łańcuchów.

OSF -- Wspiera zarówno zestaw SVr4 jak i rozszerzenia AIX.

PLIKI

/usr/share/terminfo/?/*

pliki zawierające opisy terminala

ZOBACZ TAKŻE

tic(1M), curses(3X), printf(3S), term(5).

AUTORZY

Zeyd M. Ben-Halim, Eric S. Raymond.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne. W razie zauważenia różnic między powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

man −−locale=C 5 terminfo

Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man − więcej informacji można znaleźć pod adresem http://sourceforge.net/projects/manpages−pl/.

pdf